Is het nu echt de bedoeling dat je vanaf je geboorte tot de laatste dag dat je nog beseft wie je bent mooi in de rij gaat staan? Dat je constant moet luisteren en doen wat die persoon die vooraan staat en jou aankijkt jou opdraagt?

Het leven als een slecht opgevoerd theaterstuk waar je verplicht bent naar te kijken, waar jouw mening niets waard is. Samengedreven als een kudde vee in een zaal kijkend naar een bende acteurs die het beter weten en jou de les blijven spellen.

De persoon die naast jou staat moeten aanhoren dat het de schuld is van de linkse toneelspeler dat alles in het honderd loopt en dat de toneelspeler die uiterst rechts op het podium staat de hoofdrol zou moeten krijgen om het stuk te redden.

Als je in de zaal naar boven kijkt en de elite ziet die gezellig vanuit hun veilige loge met een glas champagne in de hand het publiek uitlacht, want het opgevoerd theaterstuk kennen ze al vermits zij de regie in handen hebben.

Is dit wat het leven ons te bieden heeft? Braafjes ja knikken en applaudisseren op bevel?

Het is voor de meerderheid geen optie. Maar als je het echt niet meer aan kan is er nog altijd de mogelijkheid je om te draaien en je tegen de stroming in naar buiten te wurmen zonder te luisteren hoe jouw omstaanders jou bekritiseren.

Recht naar de uitgang en een nieuwe wereld tegemoet gaan. Op ontdekkingsreis gaan en weten dat het leven jou meer te bieden heeft. Leuke mensen ontmoeten, je grenzen verleggen, één worden met de wonderen van de natuur. Het juk van je afschudden en zelf bepalen hoe jouw leven er uitziet. Zelf jouw weg bepalen.

Kortweg: ADEMEN! LEVEN!