Krachtschild
Medicijnschild
|
De oorsprong van de krachtschilden ligt, net als de
droomvangers, bij de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika. De krachtschilden
werden gezien als bescherming tegen het kwaad en waren daarbij beschermers
van hart en ziel.
Ook was het een reflectie van hun gave en een manier om te laten zien welk doel ze voor ogen hadden. Voor de tipi stond vaak een drievoet met een krachtschild. Zo kon een bezoeker al gelijk iets te weten komen over de bewoner. De symboliek van het krachtschild
|
|
Mediciinschilden waren heilige voorwerpen versierd met symbolische ontwerpen
die de persoonlijke visie en 'geneeskunde' of door de geest geleide inherente
kracht van Indiaanse krijgers weerspiegelden. Medicijnschilden waren
niet van het soort dat in veldslagen werd gebruikt, maar elke krijger
had een medicijnschild. Hij zou dit schild niet gebruiken voor bescherming
tijdens gevechten, maar hij zou nog steeds zijn medicijnschild bij zich
kunnen dragen om het aan zijn paard te bevestigen om spirituele bescherming
te krijgen. De medicijnschilden hadden een specifieke spirituele betekenis
voor elke krijger en werden gemaakt volgens de overgangsrite, een
Vision Quest
genaamd. Er werd een Vision Quest uitgevoerd om een
krachtdier te zoeken en te identificeren om hen als spirituele gids te helpen
door verschillende levensfasen te lopen met als doel hen te onderwijzen
en te begeleiden, en in sommige gevallen te beschermen. Na de Vision
Quest ontmoette de jonge Indiaan de Medicijnman die zijn dromen
zou interpreteren en deze interpretatie zou dan op het schild worden
overgebracht in de vorm van heilige symbolen en afbeeldingen van de
spirituele gids. Medicijnschilden waren meestal gemaakt van dierenhuid
die over een houten hoepel was gespannen. Afbeeldingen, emblemen en
symbolen zouden dan op de Medicijnschilden worden geschilderd. Naarmate
de jonge krijger groeide, werden er extra objecten toegevoegd die zijn
bekwaamheid als krijger weerspiegelden, zoals
veren en hoofdhuid. |
| Oorlogsschilden werden gebruikt in defensieve oorlogsvoering als een beschermende
omhulling of structuur die op de arm werd gedragen en die werd gebruikt voor
de bescherming van het lichaam. Oorlogsschilden werden alleen gemaakt om
als verdedigingsmiddel te paard te worden gebruikt en werden daarom onder de
Great Plains-indianen als verdedigingswapen gevonden. De oorlogsschilden waren
gemaakt van de huid van de nek van een buffel die was gerookt en gehard met lijm
die uit de hoeven van de bizon was gehaald. Hoe meer huiden er werden gebruikt
bij het maken van de oorlogsschilden, hoe beter ze bescherming zouden bieden.
De oorlogsschilden waren pijlbestendig. Omdat de oorlogsschilden te paard werden gebruikt, waren ze klein van 50 tot 60 centimeter in diameter en licht van gewicht, vergelijkbaar met die gebruikt werden door de oude Romeinse cavalerie. De oorlogsschilden waren niet bedoeld om het lichaam als zodanig af te schermen, ze werden voornamelijk gebruikt een pijl te deflecteren maar konden ook bescherming bieden tegen de speer van een vijand. Het ronde, huidkleurige oorlogsschild dat in de volgende afbeelding wordt geïllustreerd, had een diameter van 50 cm en is omzoomd met rood flanel, met veren, kralen, bont en een stuk menselijke hoofdhuid eraan vastgemaakt. Het oorlogsschild behoorde toe aan een Comanche-krijger en wordt verondersteld te zijn meegenomen in een gevecht met de Osage-stam. |